‘Het leven is aan de durvers..’ wordt wel eens gezegd. Nu ben ik niet echt bang om risico’s te nemen voor mezelf, maar mijn kop uitsteken nu mijn eerste boek weldra door de persen gaat is een stapje buiten mijn veilige comfortzone. Een heel nieuw gevoel.

Hier in mijn praktijk is het veilig, de mensen die hier komen vertrouwen mij en het is altijd fijn om iets voor een ander te kunnen betekenen. De zeven jaren dat ik aan het schrijven was heb ik eerder als een kluizenaar geleefd: enkel familie en slechts enkele vrienden kwamen hier over de vloer. Daardoor heb ik vele mensen die mij een warm hart toedragen en ik hen, verwaarloosd. Maar het was voor een goed doel, zeg maar.

“Schrijvers zijn geen kluizenaars, ze worden het”, zegt Geert Kimpen. En aan hem heb ik een goeie coach. “Gooi het op facebook, vraag het aan de mensen, betrek iedereen erbij..” was zijn advies. Dat deed ik dus. Ik ben er namelijk helemaal van overtuigd dat internet – en ook dat verguisde facebook – ook een zegen kan zijn. Alles hangt ervan af hoe je ermee omgaat.

Waar ik me ook kan in vinden is de idee dat de buitenwereld je spiegelt. Uiteraard maak je beslissingen voor jezelf en leer je door naar binnen te kijken en te luisteren naar je innerlijke stem, maar je omgeving toont je , soms meedogenloos, je eigen blinde vlekken! En dat is wennen. Jezelf in de schijnwerpers zetten en denken: “Schiet maar…ik kan er enkel uit leren.” Het is een ander soort durven dan datgene wat ik gewend ben, zoals een mening hebben en je hart open stellen. Anderen in je leven toelaten, adviezen vragen, is je kwetsbaar durven opstellen en durven kijken naar je schaduw. En wie of wat is het grootste obstakel in ons leven dan onze eigen donkere zijde? Echte kracht schuilt in het voor onszelf toegeven dat we op onszelf staan maar dat we ook anderen nodig hebben om te kunnen evolueren. Positief omgaan met kritiek is een deugd die we leren op de leerschool van het leven tussen mensen. We zijn nooit geïsoleerde eenlingen, we zijn een druppel in de zee, allemaal verbonden tot één grote oneindige oceaan. Eenling willen zijn, ons afsluiten, beperkt ons.

In de comfortzone leren we niets. Kies jij voor een stap voorwaarts naar persoonlijke groei en ontwikkeling of liever een stap terug naar veiligheid? Jazeker, in de buitenwereld zijn de demonen. Maar het zijn de demonen die jou terugkaatsen wat je zelf diep onder de lagen van je masker hebt verborgen. Dat is nu net de boodschap van mijn boek. Liefde zit verborgen onder het masker van je angst. De weg is door het mijnenveld en het mijnenveld is de weg.

En wat een liefdevolle adviezen gisteren op mijn pagina! Openbaar en privé.. Wat een geschenk. Dank aan alle mensen die de moeite namen om even te reageren. Ook de meer ‘negatieve’ aanbevelingen kwamen uit gulle harten.

Ik heb nog veel te leren als schrijver en als mens. Liefde ontmaskert. Dank dat jullie er zijn. En schiet maar..:)

 Love itself describes its own perfection. Be speechless and listen. ~ Rumi